Historia Opola
Gród powstał na prawym brzegu rzeki
Odry na szlaku handlowym Kraków - Wrocław. Pierwszorzędne
znaczenie dla Opola miał wiek XIII. Książę Kazimierz, syn
Mieszka Plątonogiego, dokonał lokacji miasta na prawie
zachodnim. Formalnie Piastowie rządzą miastem od 1179 do
1532roku, lecz od 1335 roku traktatem zawartym w Trenczynie król
Kazimierz III Wielki zrzeka się Śląska (w tym również
opolskiego) na rzecz Czech. Miasto w tym czasie liczy 2 tysiące
mieszkańców.
W 1532 roku, roku śmierci ostatniego Piasta - Jana Dobrego,
Opole niemal całkowicie zawładnięte przez luteran przechodzi w
ręce Habsburgów, ale duchowymi spadkobiercami Piastów stają
się Oppersdorfowie z Głogówka, dzięki którym nastąpiła
rekatolicyzacja miasta. W latach 1645 - 1666 miasto przechodzi na
krótko w ręce królów polskich Władysława IV i Jana III
Kazimierza.
W wyniku wojen śląskich i klęski Austrii w roku 1763 Opole,
jak cały Śląsk, przechodzi pod panowanie Prus. Znaczne
ożywienie notuje miasto od 1816 roku, kiedy staje się siedzibą
rejencji; zlikwidowane zostają mury miejskie, buduje się nowe
gmachy administracji, powstają cementownie. W 1843 roku Opole
przecięła i połączyła z Wrocławiem i Krakowem linia
kolejowa.
Podbój Prus przez Francję i nowy porządek prawny, który rodzi
się w Prusach, ostro dotyka również Opole (sekularyzacja).
Cały niemal wiek XIX to niespotykany rozwój miasta (liczba
mieszkańców wzrasta z 3 tysięcy na początku wieku do 30
tysięcy pod koniec stulecia). Przestrzegana jest
dwujęzyczność w szkołach, kościołach i w urzędach.
Zasada dwujęzyczności przetrwała do końca pierwszej wojny
światowej. Do rozbudzenia podziałów nacjonalistycznych
przyczynił się między innymi 88 artykuł Traktatu
wersalskiego, który postanawiał, że o przynależności
państwowej Górnego Śląska zadecyduje plebiscyt.
Po II wojnie światowej Opole zasiedliło 13 tysięcy osób
wysiedlonych z dawnych terenów wschodniej Polski, a 7 tysięcy
dawnych opolan powróciło do swojego miasta.