Wioska i stacja kolejowa przy linii Kędzierzyn - Opole. Górażdże zostały po raz pierwszy wzmiankowane w 1297 roku jako „Gorazdz". Do 1818 roku wioska należała do powiatu opolskiego, potem do strzeleckiego, a od 1956 roku - do czasu likwidacji powiatów - do krapkowickiego. Według statystyki z 1845 roku Górażdże liczyły wówczas 144 mieszkańców. Wśród budowli wymieniono 14 domów, folwark i leśniczówkę.

Górażdże swój rozwój zawdzięczają bogatym złożom kamienia wapiennego. Najstarszy zachowany dotąd piec wapienniczy zbudowano tutaj prawdopodobnie w 1823 roku.

Przemysł wapienniczy dał mieszkańcom możliwość zatrudnienia. Wapno z Górażdży do dzisiaj cieszy się bardzo dobrą renomą wśród odbiorców. Po zbudowaniu w latach 1973 -1977 przy drodze do Choruli cementowni, połączono ją z Zakładami Wapienniczymi w Górażdżach.

W latach 1984 - 1989 w Górażdżach zbudowano kościół pod wezwaniem błogosławionego Czesława. 

Aktualnie Górażdże liczą 1075 mieszkańców. Obok budownictwa jednorodzinnego występuje w tej miejscowości budownictwo zakładowe (Osiedle Fabryczne).

W Górażdżach znajdują się: przedszkole, szkoła podstawowa, poczta, przychodnia lekarska, przyzakładowy klub sportowy, Centrum Konferencyjne, remiza OSP, kilka sklepów oraz bar.

Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w kronice Galia Anonima, w związku z pobytem w 1104 r. księcia Bolesława Krzywoustego. W średniowieczu Kamień Śląski należał do sławnego rodu Odrowążów. Około 1183 r. urodził się tutaj św. Jacek Odrowąż.  Już w młodym wieku piastował zaszczytną godność kanonika kapituły wawelskiej. Posiadał wykształcenie teologiczne i prawnicze zdobyte podczas studiów w Paryżu i Bolonii. Wysłany przez swego stryja, biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża do Rzymu, wstąpił tam do zakonu dominikańskiego. Po powrocie do Krakowa w 1222 r. Jacek założył pierwszy w Polsce klasztor dominikanów. Swoją dalszą działalnością objął też tereny sąsiednich krajów. Dlatego św. Jacka nazywa się apostołem tych ziem. Wszędzie budował kościoły oraz zakładał klasztory i szkoły. Św. Jacek zmarł 15 sierpnia 1257 roku w Krakowie. W dniu 17 kwietnia 1594 roku papież Klemens VIII zaliczył go w poczet świętych. Grób św. Jacka znajduje się w kościele Św. Trójcy w Krakowie. Dodać należy, że z Kamienia Śląskiego wyszli też Czesław i Bronisława Odrowążowie, których Kościół ogłosił błogosławionymi. 

Parafia w Kamieniu Śląskim została wzmiankowana po raz pierwszy w 1250 roku. Obecny kościół pod wezwaniem św. Jacka z 1632 roku jest zbudowany w stylu barokowym. Był on przebudowany w 1910 r. W 1957 r. w Kamieniu Śl. obchodzono jubileusz 700-lecia śmierci św. Jacka, a w 1966 r. odbyły się tutaj wielkie uroczystości z udziałem prymasa Stefana Wyszyńskiego i kardynała Karola Wojtyły, który później jako papież Jan Paweł II obrał Św. Jacka jako patrona Kongresu Eucharystycznego podczas pielgrzymki w 1987 roku. Kult św. Jacka zyskuje na Śląsku coraz większe znaczenie. 

1990 roku Kuria Diecezjalna w Opolu  przejęła od gminy ruinę zamku w Kamieniu Śląskim. Przypomnieć należy, że ten będący kiedyś siedzibą rodów Larischów i Strachwitzów zamek, w czasach powojennych został zdewastowany. Natychmiast po przejęciu ruiny zamku władze kościelne przystąpiły do odbudowy Sanktuarium Św. Jacka. W 1994 roku, równocześnie z obchodami 400- lecia kanonizacji św. Jacka, nastąpiło uroczyste poświęcenie Sanktuarium. Przybywający z kraju i z zagranicy pielgrzymi znów mogą udawać się do znajdującej się w zamku od 1715 roku kaplicy św. Jacka.;

Według tradycji kaplica ta znajduje się w miejscu dawnej komnaty, w której urodził się św. Jacek. Odbudowany w Kamieniu Śl. zamek ma pełnić funkcję domu rekolekcyjnego dla wiernych i kapłanów. Będzie tutaj także Centrum Kultury i Nauki Wydziału Teologiczne go Uniwersytetu Opolskiego. Będzie to również miejsce spotkań ekumenicznych i międzynarodowych. Ośrodek ten ma także służyć idei pojednania polsko - niemieckiego i budowania jedności Europy. 

Kamień Śląski powraca więc do swej dawnej roli sławnego europejskiego miejsca pielgrzymkowego. Szczególnie uroczyście każdego roku jest obchodzony w Kamieniu Śląskim odpust św. Jacka, na który przybywają procesje z okolicznych miejscowości oraz liczni pielgrzymi indywidualni. Kilka lat temu utworzono dekanat kamieński obejmujemy m.in. parafie w Gogolinie, Gogolinie-Karłubcu, Malni i Górażdżach.;

Od 1892 roku w Kamieniu Śląskim znajduje się klasztor Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanego Poczęcia. Aktualnie Kamień Śląski liczy 1539 mieszkańców.  

W Kamieniu Śląskim znajdują się: przedszkole, szkoła podstawowa, przychodnia lekarska, poczta, biblioteka, remiza OSP, bar, kilka sklepów oraz klub. W centrum wioski, obok kościoła, leży olbrzymi, 24-tonowy głaz narzutowy, przywieziony w to miejsce w 1980 roku.

Bardzo ciekawa jest w okolicach Kamienia Śląskiego roślinność. Jest tutaj jedyne w naszym województwie miejsce występowania brekini. W 1958 r. dla jej ochrony utworzono rezerwat przyrody. W odległości ponad 3 km od wioski znajduje się stacja kolejowa Kamień Śląski (trasa Opole - Strzelce Opolskie). Do Kamienia Śląskiego można dojechać autobusami z Opola, Strzelec Opolskich, Krapkowic i Gogolina.

Wioska wzmiankowana w 1531 roku jako „Min. Kamyonek", a w 1571 r. jako „Kamenekh". W 1783 r. Kamionek liczył 142 mieszkańców. Były tutaj dwa folwarki należące do rodu Larischów. W 1845 r. Kamionek liczył 312 mieszkańców. Dobra dworskie należały wtedy do rodu Strachwitzów. Aktualnie Kamionek liczy 707 mieszkańców. 

Na terenie wioski znajdują się: przedszkole, szkoła podstawowa, sklep i bar. Przychodnia lekarska oraz poczta znajdują się w Kamieniu Śląskim. Kamionek należy od dawna do parafii św. Jacka w Kamieniu Śląskim. W środku wsi nad stawem znajduje się kaplica z 1938 roku.

Miejscowość położona przy drodze z Otmętu do Opola. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1302 r. jako „Malne". W 1679 r. wystąpiła nazwa „Malnia", a w okresie późniejszym wioskę nazywano „Malnie" lub „Malinie". W 1845 r. wioska ta liczyła 175 mieszkańców. Już wówczas w pobliżu Malni wybierano kamień wapienny. 

Przez kilka stuleci Malnia należała do parafii w Otmęcie. W latach 1976-1978 zbudowano tutaj kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego.

 Kościół ten znajduje się całkowicie pod ziemią. Nad nim postawiono przeniesiony w 1977 r. z Kostowa drewniany kościół z początku XIX wieku. 

W Malni znajdują się: przedszkole, szkoła podstawowa, przychodnia lekarska, biblioteka, sklep oraz piekarnia. Liczba mieszkańców wioski wynosi 709.

Wioska wzmiankowana po raz pierwszy w 1292 r. jako „Odrvesz". Miała to być kiedyś najstarsza siedziba sławnego rodu Odrowążów. W 1776 r. Karol Ludwik Larisch sprowadził kolonistów, zakładając w tym miejscu kolonię o nazwie Oderwanz czyli Odrowąż. Do 1817 r. wioska ta należała do powiatu opolskiego, potem do strzeleckiego, a od 1956 r. aż do likwidacji powiatów, do krapkowickiego. W 1845 r. Odrowąż liczył 24 domy, w których zamieszkiwały 163 osoby. 

Patronem Odrowąża jest św. Urban i pod jego wezwaniem jest kaplica z 1841 roku, stojąca w centralnym punkcie tej miejscowości. W latach 1776-1981 Odrowąż należał do parafii w Otmęcie, a obecnie należy do parafii w Malni.

Odrowąż liczy obecnie 641 mieszkańców. Na terenie wioski znajdują się: przedszkole, remiza OSP i sklep. Dzieci uczęszczają do szkoły w Malni.

Wioska położona nad Odrą, przy drodze z Otmętu do Zdzieszowic. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1352 roku. Nad Odrą znajduje się do dzisiaj grodzisko z XIII - XV wieku, którym władać mieli wtedy templariusze. W późniejszych wiekach majątek rycerski w Obrowcu wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli. Ostatnim z nich do 1945 roku był Justin von Kom. Siedzibą właściciela był zamek, który został spalony w 1945 roku. 

Pod względem administracyjnym Obrowiec do 1818 roku należał do powiatu prudnickiego, potem do powiatu strzeleckiego, a od 1956 r. do krapkowickiego.

Pod względem kościelnym Obrowiec przez kilka stuleci należał do parafii w Jasionej. W latach 1869 -1884 mieszkańcy zbudowali duży, neobarokowy kościół św. Jana Chrzciciela. 

W 1845 r. Obrowiec liczył 422 mieszkańców, w 1861 r. - 629, w 1910 r. - 744, w 1933 r. - 713, a aktualnie wioskę zamieszkuje 605 osób. Na terenie Obrowca znajdują się: przedszkole, szkoła podstawowa, dwa sklepy, bar oraz remiza OSP. 

Po raz pierwszy Zakrzów został wzmiankowany w 1398 r. jako „Zackraw". Był wtedy siedzibą rycerską. W 1783 r. Zakrzów liczył 201 mieszkańców. W 1845 r. byty tutaj 54 domy, dwa wodne młyny, gorzelnia, piec wapienniczy, pałac oraz majątek rycerski. Liczba mieszkańców wynosiła wtedy 328 osób, a w 1861 r. wzrosła do 430. 

Do 1945 roku obszar dworski w Zakrzewię wraz z piecami wapienniczymi należał do znanej w okolicy rodziny Madelungów. Grobowiec tej rodziny znajduje się w lesie za wioską. 

Pod względem kościelnym Zakrzów należy do wzmiankowanej już w 1432 roku parafii w pobliskiej Jasionej. Wioska posiada jednak własną kaplicę św. Jacka. 

Przy drodze, nad wiejskim stawem stoi - mająca charakter zabytkowy- ruina pałacu, wzniesionego zapewne około połowy XVIII wieku. Obecnie Zakrzów liczy 575 mieszkańców.

W Zakrzowie znajdują się: przedszkole, szkoła podstawowa, dwa sklepy, remiza OSP. Poczta znajduje się w Jasionej a ośrodek zdrowia w Gogolinie.